ΠΑΣΟΚ: ΑΛΛΑΓΗ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΣΤΙΓΜH

Μετά από αρκετό καιρό απεφάσισα να αναρτήσω στο ιστολόγιό μου, τα δύο προεκλογικά άρθρα στην εφημερίδα "Τα νέα της Αργολίδας"

ΠΑΣΟΚ: ΑΛΛΑΓΗ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΣΤΙΓΜH

Άρθρο του Τόλη Κοïνη, μέλους της ΝΕ ΠΑΣΟΚ Αργολίδας

Η προεκλογική περίοδος ξεκίνησε και επίσημα με τη θυροκόλληση της προκήρυξης του σχετικού Προεδρικού διατάγματος. Τα κεντρικά συνθήματα των κομμάτων παρουσιάζονται, οι συνδυασμοί καταρτίζονται, οι προγραμματικές υποσχέσεις ξανακούγονται . Όλα αυτά αφήνουν αδιάφορο το λαό.

Οι εκλογές της 6/5/2012 στην πράξη δε γίνονται για να ανανεωθεί το κοινοβούλιο. Θα είναι ουσιαστικά το δημοψήφισμα, που εξήγγειλε ο Παπανδρέου και πέσανε πάνω του θεοί και δαίμονες. Θα είναι η ψήφος της οργής του λαού απέναντι σε μια πολιτική ηγεσία που αποδείχτηκε εκ των αποτελεσμάτων άχρηστη. Ο ψηφοφόρος δε θα πολυσκεφτεί ποιοι είναι οι πιο άξιοι να τον εκπροσωπήσουν, απλώς θα καταψηφίσει τους ανάξιους.

Πρώτο θύμα της λαϊκής οργής θα είναι το ΠΑΣΟΚ . Τα αποτελέσματα θα είναι καταστρεπτικά και θα θέσουν για πρώτη φορά μετά το 1977 σε αμφισβήτηση την ικανότητα του συγκεκριμένου κομματικού οργανισμού να εκπροσωπεί τον χώρο του δημοκρατικού Κέντρου και της Σοσιαλιστικής Αριστεράς στην Ελλάδα.

Η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναντίρρητα  κληρονόμησε ένα χάος. Η Κυβέρνηση της ΝΔ είχε καταφέρει μέσα σε μια εξαετία να διπλασιάσει το χρέος και να αφήσει τον δημόσιο τομέα λάφυρο στα χέρια των πάσης φύσεως λαμογιών. Η Κυβέρνηση Παπανδρέου είχε μπροστά της ένα δύσκολο έργο: Να τιθασεύσει το χρέος, να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση του κράτους, να εξυγιάνει το δημόσιο τομέα και να προβεί σε μεταρρυθμίσεις που θα ξαναέφερναν την Ελλάδα σε αναπτυξιακή πορεία.

Σε όλους τους τομείς αυτούς έκανε βήματα, αλλά βήματα δειλά. Μετεωριζόταν συνεχώς στο κενό. Έδινε την εντύπωση του ακροβάτη που σχοινοβατεί. Δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη. Κανείς δεν μπορεί να της καταλογίσει ότι άφησε τα πράγματα στην τύχη τους, όπως είχε κάνει ο Καραμανλής. Έκανε όμως ένα θεμελιακό λάθος, που οδήγησε τη χώρα στην ύφεση και το λαό σε απίθανη φτώχεια. Κράτησε την Ελλάδα σε Ευρωπαϊκή τροχιά. Αυτό ήταν το λάθος.

Αντί για την (περίφημη κάποτε) Κοινοτική Αλληλεγγύη, η Ευρώπη μας  έστειλε στο ΔΝΤ. Αντί για χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί χρηματοδότησαν τους δανειστές  και τις τράπεζες. Ούτε ένα αναπτυξιακό σχέδιο δεν περπάτησε όλα αυτά τα χρόνια. Η Κυβέρνηση αυτή δεν ήταν Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αλλά Κυβέρνηση των τραπεζών και των εφοριών. Έσωσε μεν την χώρα από την πλήρη χρεοκοπία, αλλά την οδήγησε σε μια ελεγχόμενη μορφή της, η οποία είναι για τους πολίτες εξίσου επαχθής.

Το Μνημόνιο υπογράφτηκε τον Μάϊο του 2010. Μέχρι τον Μάϊο του 2011 είχαμε χειροπιαστά αποτελέσματα. Συρρικνώθηκε μεν το έλλειμμα, αλλά αντί για αναπτυξιακή πορεία ήταν ολοφάνερο ότι βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην κρίση. Το «Μεσοπρόθεσμο», τον Ιούνιο του 2011, ήταν η επιβεβαίωση της λανθασμένης  πορείας που είχε πάρει η χώρα. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο τον Σεπτέμβριο του 2011 όταν ο Βενιζέλος εξήγγειλε στη Θεσσαλονίκη τα πιο αντιλαϊκά μέτρα που έχει εξαγγείλει ποτέ Έλληνας πολιτικός (χαράτσια, εφεδρείες κλπ.). Ταυτόχρονα ο Παπανδρέου έβαζε ζαχαρίτσα στο φάρμακο προβάλλοντας το περίφημο «κούρεμα του χρέους» και το νέο σχέδιο Μάρσαλ.

Στις 28 Οκτωβρίου του 2011 έγινε φανερό από την τεράστια έκταση που έλαβαν οι εκδηλώσεις αποδοκιμασίας των πολιτικών ότι έπρεπε να εκτονωθεί η λαϊκή οργή. Έπρεπε να εκτονωθεί αφήνοντας όμως αλώβητες τις δομές της εξουσίας που μας έφεραν σε αυτό το χάλι. Το κατεστημένο (τραπεζίτες, καναλάρχες κλπ.) απεφάσισαν την πτώση του Παπανδρέου και την αντικατάστασή του στην πρωθυπουργία από τον Λουκά Παπαδήμο και να δοθεί η πραγματική εξουσία στο δίδυμο Σαμαρά - Βενιζέλου. Είναι πραγματικά περίεργο πώς δύο πολιτικοί που υποτίθεται ότι ήταν κατά του αρχικού μνημονίου (Ο Σαμαράς καθαρά, ο Βενιζέλος μουρμουριστά) ανέλαβαν να υλοποιήσουν την πιο επαχθή εξέλιξή του, την περίφημη δανειακή σύμβαση.

Είναι η πρώτη φορά από το 1974, που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η Ν.Δ. κατέρχονται με το ίδιο πρόγραμμα. Την υλοποίηση της δανειακής σύμβασης. Για πρώτη φορά ο λαός δε διχάζεται ανάμεσα στα δύο κόμματα, αλλά διχάζεται ανάμεσα σε αυτά τα δύο και οποιαδήποτε άλλη πρόταση. Τα προγνωστικά των δημοσκοπήσεων είναι απογοητευτικά. Θα είναι άθλος αν τα δύο κόμματα μαζί εισπράξουν το 40% των ψήφων με το 60% εναντίον τους.

Ο μεν Σαμαράς για να διασκεδάσει τις αντιδράσεις από τη λαϊκή βάση της δεξιάς προβάλλει το σύνθημα της «αυτοδυναμίας». Θυμίζει παλιά ελληνική κωμωδία του στυλ «κάνε με μια μέρα πρωθυπουργό και θα σου δείξω εγώ». Επιστρατεύει τον παραδοσιακό παλαιοκομματισμό των υποσχέσεων, αλλά βρίσκει απέναντι του έναν λαό που δεν πιστεύει πια σε αυτά.

Ο Βενιζέλος ασκεί μια δυναμική πολιτική επανασυσπείρωσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Το κακό είναι ότι την πραγματοποιεί όχι με πολιτικούς όρους. Το μόνο σημαντικό όπλο που έχει στη διάθεσή του είναι ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αποτελέσει παράγοντα σταθερότητας. Προβάλλει αυτή τη θέση σημαντικά και περιόρισε τη φυγή των σημαντικότερων παραγόντων του κινήματος. Τον λαό όμως ελάχιστα τον απασχολεί το πολιτικό μέλλον αυτών των κυρίων που ως στελέχη πολλών μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων έχουν ευθύνες για την σημερινή κατάντια της χώρας.

Ο λαός γνωρίζει ότι από την χρεοκοπία θα τον σώσει μόνο μια σοβαρή αναπτυξιακή πολιτική με σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Περιμένει από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έστω και την ύστατη στιγμή προ των εκλογών να αλλάξει τακτική. Να παρουσιάσει αν όχι μια αντιμνημονιακή πλατφόρμα, τουλάχιστον μια πολιτική που θα τιθασσεύει την ασυδοσία των τραπεζών και θα δίνει ανάσα στα ασφυκτιούντα σήμερα νοικοκυριά.

Από τις φιλόξενες στήλες των «Νέων της Αργολίδας» είχα εκφράσει τις απόψεις μου υπέρ της υποψηφιότητας Τζουμάκα. Ήταν η μόνη ξεκάθαρα αντιμνημονιακή και βαθιά πολιτική, μακριά από εύκολους λαϊκισμούς, πρόταση. Περιέργως η κομματική νομενκλατούρα δεν έδωσε άλλη επιλογή στη βάση. Δεν κατάλαβα τι φοβούνται. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εμφανιζόμενο ως μία από τα ίδια στις εκλογές οδεύει σε αφάνταστη ήττα.

Μετά την ανάδειξή του ως Προέδρου ο Βενιζέλος έστειλε πρόσκληση επιστροφής και στους διαφωνούντες. Ζήτησε συγγνώμη από το λαό για την πολιτική που ακολουθήθηκε. Το κακό είναι ότι δεν προτείνει προς το παρόν άλλη πολιτική. Η τελευταία του πολιτική πράξη ήταν το «Ναι σε όλα» και αυτό κάνει τη συγγνώμη να πέφτει στο κενό.

Οι εκλογές δεν κερδίζονται με μια πολιτική που δεν εμπνέει. Στην διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας θα δημοσιεύω τις προσωπικές μου απόψεις είτε στις στήλες των «Νέων της Αργολίδας» είτε στο προσωπικό μου μπλογκ nafpliaka-xronika.blogspot.com .

ΣΑΜΑΡΑΣ: ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ

Άρθρο του Τόλη Κοïνη, μέλους ΝΕ ΠΑΣΟΚ Αργολίδας

Διανύουμε την τελευταία εβδομάδα πριν από τις εκλογές. Η αγωνία είναι φανερή. Ο λαός κατηγορεί συλλήβδην τον πολιτικό κόσμο. Και με το δίκιο του. Από την Ελλάδα της ευημερίας περάσαμε στο καθεστώς της χρεοκοπίας. Η ανεργία καλπάζει, η ύφεση έχει γίνει γάγγραινα που τρώει το σώμα της πατρίδας , η φτώχεια έχει γίνει ο συγκάτοικος σε κάθε σπίτι. Οι πολίτες απαιτούν ξεκάθαρες απαντήσεις σε δύο ερωτήματα:

Α) Τι έφταιξε και φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση; Και Β) Με δεδομένη την άσχημη οικονομική κατάσταση και τα μνημόνια τι προτείνουν τα κόμματα;

Στο πρώτο ερώτημα έχουμε και μετά τις εκλογές καιρό να ασχοληθούμε και θα ασχοληθούμε από τις στήλες αυτής της εφημερίδας. Ας δούμε όμως τις απαντήσεις που δίνονται στο δεύτερο ερώτημα από τα δύο κόμματα που ήδη συγκυβερνούν.

Ο μεν κ. Βενιζέλος ξεκαθάρισε ότι μέχρι το 2015 δυνατότητες ακύρωσης των σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής δεν υπάρχουν και στη συνέχεια σταδιακά θα αρχίσουν να αναιρούνται οι διάφορες έκτακτες εισφορές. Διαφωνούμε μεν με τον προγραμματισμό αυτό (το είχαμε αναλύσει στο προηγούμενο φύλλο των «Νέων της Αργολίδας και υπάρχει αναρτημένη στο nafpliaka-xronika blogspot.com) , αλλά οφείλουμε να σεβαστούμε την ειλικρίνεια λόγων και προθέσεων.

Το άλλο συγκυβερνόν, σήμερα, κόμμα, η Ν.Δ., παρουσιάζεται με ένα διχασμένο προφίλ. Από την μια πλευρά υπόσχεται εδώ και τώρα φοροαπαλλαγές, από την άλλη όμως υπόσχεται ταυτόχρονα «αποκαταστάσεις των αδικιών». Η αντιφατικότητα είναι ολοφάνερη. Δηλαδή,  θα εισπράττει λιγότερα και θα δίνει ταυτοχρόνως περισσότερα. Και όταν εκφράζεις την απορία σου, λαμβάνεις μια σουρεαλιστική απάντηση «αν τα χέρια μας είναι λυμένα.» Τουτέστιν αν δώσουμε αυτοδυναμία ή έστω ένα μεγάλο ποσοστό, ο κ. Σαμαράς θα μπορεί να εισπράττει 40 δις ευρώ και να δίνει 60 δις. (!!!)

Μιλάει για ένα νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Σωστά. Το οποίο θα πρέπει να ψηφιστεί συναινετικά από ευρύτερες δυνάμεις. Μέχρις εδώ πολύ σωστά. Να μειωθεί στο 15% ο φόρος στις επιχειρήσεις. Εδώ αρχίζουν οι απορίες: Γιατί οι επιχειρήσεις με 15% και οι απλοί εργαζόμενοι με 25% και άνω. Γιατί οι μισθωτοί να υπερφορολογούνται; Γιατί δεν ξεκαθάρισε η Ν.Δ. τι και πόσο και ποια εισοδήματα ή περιουσιακά στοιχεία θέλει να φορολογήσει, στη διάρκεια της συζήτησης που είχε ανοίξει η Κυβέρνηση Παπαδήμου; Και σε αυτά τα πλαίσια δεν μπορούσε να υπάρξει συναίνεση; Τι είναι αυτό που επιμελώς κρύβει ο κ. Σαμαράς και γιατί δεν πρέπει να το μάθουν οι ψηφοφόροι του πριν τις εκλογές;

Όμως δεν είναι το μόνο θέμα που θα πρέπει να δώσει σαφή απάντηση. Έχει δεσμευθεί για την μείωση του κόστους του Δημόσιου Τομέα. Έχει δεσμευτεί ψηφίζοντας το «ΝΑΙ, σε όλα» στη δανειακή  σύμβαση, προσυπογράφοντας το τελευταίο μνημόνιο. Δεν έχει ξεκαθαρίσει πως θα επιδιώξει αυτή τη μείωση του κόστους. Ξεφεύγει λέγοντας μεγάλα λόγια κενά περιεχομένου, όπως η «αποπασοκοποίηση του κράτους», υπονοώντας την κατάργηση μια σειρά οργανισμών, οι οποίοι είχαν δημιουργηθεί από παλαιότερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και κάνοντας αποκρατικοποιήσεις. Στην πραγματικότητα δεν ξεκαθαρίζει τίποτα. Κατ’ αρχήν το κόμμα του και η Κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος, φόρτωσαν 150.000 περισσότερους εργαζόμενους στο κράτος (χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε σε αυτούς 70.000 προσληφθέντες με stage). Δεν μπορούσαν να κάνουν τότε αποκρατικοποιήσεις; Δεν καταλάβαινε η ΝΔ ότι έκανε προσλήψεις με .. «ξένα κόλλυβα»; Ότι έτσι οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία; Θα επαναπροσλάβει τώρα τους stagers, που τόσα κροκοδείλια δάκρυα είχε ρίξει για τις απολύσεις τους; Θα απολύσει τους δημοσίους υπαλλήλους των Οργανισμών που προτίθεται να κλείσει;

Όλα αυτά, ο κ. Σαμαράς οφείλει να τα διευκρινίσει μπροστά στους ανθρώπους που τους ζητάει να τον ψηφίσουν. Η προσφιλής του τακτική, ότι για όλα φταίει το ΠΑΣΟΚ, πέφτει στο κενό. Θα ήταν πιστευτή εάν εύρισκε να αρθρώσει έστω και έναν ειλικρινή απολογητικό λόγο για την καταστροφική Κυβέρνηση Καραμανλή. Εάν το κόμμα του έκανε μια ελάχιστη αυτοκριτική.

Εάν όλα τα έργα της Κυβέρνησης Καραμανλή ήταν σωστά, τότε πως κατάφερε να διπλασιάσει το χρέος της Ελλάδας μέσα σε λίγα χρόνια; Πώς κατάφερε να διαλύσει τη δημόσια διοίκηση και να τις υπερφορτώσει με στρατιές ημετέρων δημοσίων υπαλλήλων; Πώς κατάφερε να φέρει την ύφεση στην οικονομία, η οποία σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Σαμαρά ήταν «θωρακισμένη»;

Περισσότερο όμως από όλα ο κ. Σαμαράς πρέπει να ξεκαθαρίσει τη γενικότερη στάση του απέναντι στην οικονομία. Όταν η κρίση εμφανιζόταν ακόμα ως «κρίση ρευστότητας», δηλαδή το κράτος δεν είχε ρευστό χρήμα για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις, καταψήφισε το πρώτο μνημόνιο. Ούτε αυτός, αλλά ούτε και το ΠΑΣΟΚ τότε είχαν εντοπίσει ότι η κρίση ήταν από την «βιωσιμότητα ή μη του χρέους». Πήγε μαζί με όλους εκείνους που –δικαιολογημένα- είχαν αγανακτήσει από τα μέτρα του πρώτου μνημονίου. Μετά ένα χρόνο άλλαξε πολιτική. Χωρίς να παραδεχτεί ότι η αρχική του στάση ήταν λάθος, ακολούθησε τα εντελώς αντίθετα.

Στη Δημοκρατία ο πολιτικός πρέπει να πείθει με το λόγο του και να επαληθεύονται οι προθέσεις του με συγκεκριμένα έργα. Αντί για τον καθαρό λόγο, ο κ. Σαμαράς έχει υιοθετήσει το στυλ του μονίμως εξοργισμένου – με όλους και όλα εκτός από τον εαυτό του -. Του μονίμως αδικημένου, που η κοινωνία πρέπει να τον αποκαταστήσει… Όμως τα προβλήματα των λαϊκών οικογενειών είναι τόσα πολλά και δεν τους απασχολεί καθόλου η προσωπική τύχη του κ. Σαμαρά.