Ο Κεϋνσιανισμός υπήρξε ιστορικά ο τρίτος δρόμος μεταξύ υπαρκτού σοσιαλισμού και ελεύθερου καπιταλισμού. Τον εφάρμοσαν με μεγάλη επιτυχία οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη μετά τον πόλεμο. Τον είχε εφαρμόσει και ο πρόεδρος Ρούσβελτ και κατάφερε να ανορθώσει την Αμερικανική οικονομία μετά το κραχ του 1929.
Η λογική του είναι απλή. Αυξάνω μισθούς και παροχές - δημιουργώ εν δυνάμει καταναλωτές - αναπτύσσω παραγωγικούς κλάδους.
Όμως η αύξηση μισθών ή παροχών δεν οδηγεί σήμερα σε ανάπτυξη παραγωγικών κλάδων. Ο Λόρδος Κέϋνς έδρασε σε μια εποχή που οι οικονομίες ήταν προστατευμένες και οι βιομηχανίες δεν είχαν μετακομίσει σε Κίνα, Ινδία και Βραζιλία.
Όπου εφαρμόστηκε ο Κεϋνσιανισμός στην περιφέρεια (χώρες Νότιας Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής, Νότιας Αμερικής) είχε τα αντίθετα αποτελέσματα. Οδήγησε στην αποβιομηχάνιση και στον υπερβολικό εξωτερικό δανεισμό.
Πάρτε για παράδειγμα την οικονομική πολιτική της περιόδου '81-'85. Αυξήθηκαν μισθοί - συντάξεις - κοινωνικές παροχές και έγιναν χιλιάδες διορισμοί στο δημόσιο. Έδωσε αυτό ώθηση στην ελληνική βιομηχανία; Ή μήπως ενίσχυσε την εισαγωγή ξένων προϊόντων εις βάρος των Ελληνικών;
Δεύτερο παράδειγμα η οικονομική πολιτική '2004-2009. Καταπολεμήθηκε η ανεργία με αθρόους διορισμούς στο δημόσιο. Διατηρήθηκαν όλα τα κεκτημένα. Και αντί για ανάπτυξη... διπλασιάσαμε το χρέος.
Σήμερα είτε αυτοί που υποστηρίζουν το μνημόνιο, είτε αυτοί που δεν θέλουν ούτε να το βλέπουν, είτε εκείνοι που θέλουν την επαναδιαπραγμάτευσή του, επιχειρηματολογούν υποσχόμενοι τη διατήρηση της σημερινής οικονομικής δύναμης.
Όταν γύρω μας υπάρχουν χώρες με μέσο μισθό 400 €, πώς θα γίνουν ανταγωνιστικά τα προϊόντα μας ώστε να υπάρξει βιομηχανική ανάπτυξη;
Φυσικά και δεν αντέχουμε να μειωθούν τόσο δραστικά οι μισθοί. Αλλά το ξαναστήσιμο του παραγωγικού ιστού της χώρας είναι απαραίτητο για να βγούμε από το τούνελ. Η πληθωριστική δραχμή που κάποιοι υπόσχονται οδηγεί στη μείωση του εργατικού κόστους και στη δημιουργία υπεραξίας την οποία κάποιοι θα καρπωθούν. Αυτό όμως δε δένει με τις ελπίδες του ακροατηρίου των Αγανακτισμένων. Θα είναι μια ολέθρια διάψευση ονείρων. Από την άλλη η συντήρησή μας από τα δανεικά δεν μπορεί να τραβήξει για πολύ. Τη βοήθεια για ανάπτυξη που περιμένουμε με τη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου - εάν έλθει ... - ποιοί θα τη διαχειριστούν; Οι ίδιοι που ξεκοκκάλισαν τις Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις;
Το Φάντασμα του Λόρδου Κέϋνς θα είναι πάντα στις πλατείες... θα ανατροφοδοτεί την Αγανάκτηση.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο Κεϋνσιανισμός δεν ευδοκίμησε στην Περιφέρεια του Καπιταλισμού... αυτό το κατανόησαν πρώτοι από όλους οι μανδαρίνοι του Πεκίνου. Κατ' όνομα κουμουνιστές, στην πράξη επιστάτες του διεθνούς κεφαλαίου.
Υπάρχει λύση;
Πρέπει να υπάρχει... αλλά απαιτεί άλλη αντίληψη για τη ζωή.
Η λογική του είναι απλή. Αυξάνω μισθούς και παροχές - δημιουργώ εν δυνάμει καταναλωτές - αναπτύσσω παραγωγικούς κλάδους.
Όμως η αύξηση μισθών ή παροχών δεν οδηγεί σήμερα σε ανάπτυξη παραγωγικών κλάδων. Ο Λόρδος Κέϋνς έδρασε σε μια εποχή που οι οικονομίες ήταν προστατευμένες και οι βιομηχανίες δεν είχαν μετακομίσει σε Κίνα, Ινδία και Βραζιλία.
Όπου εφαρμόστηκε ο Κεϋνσιανισμός στην περιφέρεια (χώρες Νότιας Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής, Νότιας Αμερικής) είχε τα αντίθετα αποτελέσματα. Οδήγησε στην αποβιομηχάνιση και στον υπερβολικό εξωτερικό δανεισμό.
Πάρτε για παράδειγμα την οικονομική πολιτική της περιόδου '81-'85. Αυξήθηκαν μισθοί - συντάξεις - κοινωνικές παροχές και έγιναν χιλιάδες διορισμοί στο δημόσιο. Έδωσε αυτό ώθηση στην ελληνική βιομηχανία; Ή μήπως ενίσχυσε την εισαγωγή ξένων προϊόντων εις βάρος των Ελληνικών;
Δεύτερο παράδειγμα η οικονομική πολιτική '2004-2009. Καταπολεμήθηκε η ανεργία με αθρόους διορισμούς στο δημόσιο. Διατηρήθηκαν όλα τα κεκτημένα. Και αντί για ανάπτυξη... διπλασιάσαμε το χρέος.
Σήμερα είτε αυτοί που υποστηρίζουν το μνημόνιο, είτε αυτοί που δεν θέλουν ούτε να το βλέπουν, είτε εκείνοι που θέλουν την επαναδιαπραγμάτευσή του, επιχειρηματολογούν υποσχόμενοι τη διατήρηση της σημερινής οικονομικής δύναμης.
Όταν γύρω μας υπάρχουν χώρες με μέσο μισθό 400 €, πώς θα γίνουν ανταγωνιστικά τα προϊόντα μας ώστε να υπάρξει βιομηχανική ανάπτυξη;
Φυσικά και δεν αντέχουμε να μειωθούν τόσο δραστικά οι μισθοί. Αλλά το ξαναστήσιμο του παραγωγικού ιστού της χώρας είναι απαραίτητο για να βγούμε από το τούνελ. Η πληθωριστική δραχμή που κάποιοι υπόσχονται οδηγεί στη μείωση του εργατικού κόστους και στη δημιουργία υπεραξίας την οποία κάποιοι θα καρπωθούν. Αυτό όμως δε δένει με τις ελπίδες του ακροατηρίου των Αγανακτισμένων. Θα είναι μια ολέθρια διάψευση ονείρων. Από την άλλη η συντήρησή μας από τα δανεικά δεν μπορεί να τραβήξει για πολύ. Τη βοήθεια για ανάπτυξη που περιμένουμε με τη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου - εάν έλθει ... - ποιοί θα τη διαχειριστούν; Οι ίδιοι που ξεκοκκάλισαν τις Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις;
Το Φάντασμα του Λόρδου Κέϋνς θα είναι πάντα στις πλατείες... θα ανατροφοδοτεί την Αγανάκτηση.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο Κεϋνσιανισμός δεν ευδοκίμησε στην Περιφέρεια του Καπιταλισμού... αυτό το κατανόησαν πρώτοι από όλους οι μανδαρίνοι του Πεκίνου. Κατ' όνομα κουμουνιστές, στην πράξη επιστάτες του διεθνούς κεφαλαίου.
Υπάρχει λύση;
Πρέπει να υπάρχει... αλλά απαιτεί άλλη αντίληψη για τη ζωή.
3 σχόλια:
oti pis oti pis
Διάλογο δεν ανοίφεις στα ερωτήματα που σου τέθηκαν δεν απαντάς , πήγαινε για μπάνιο καλύτερα κι ασε το διαδίκτυο για άλλους
Απλά "like" ! Αναζητούμε λοιπόν τη μαγική συνταγή που θα μας επιτρέψει να γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι, ή έστω καλοαμοιβόμενοι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, σε μια χώρα που θα μειώνει συνεχώς το δημόσιο χρέος της και παράλληλα θα δημιουργεί μικρά πλεονάσματα το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών!
Όσον αφορά τον "Κευνσιανισμό" να πω ότι δεν υφίσταται... Ούτε ο ίδιος ο Keynes θέλησε ποτέ να ιδρύσει μια κοσμοθεωρία όπως ο Μαρξ ή ο Βούδας... Απλώς οδήγησε τη οικονομική σκέψη σε νέες λεωφόρους! Επίσης, η αποτελεσματικότητα της Κευνσιανής πολιτικής στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες, αμφισβητήθηκε πολύ τόσο από μαρξιστές αλλά και μη, οικονομολόγους. Ουσιαστική ανάκαμψη στην αμερικανική οικονομία για παράδειγμα υπήρξε μόνο κατά τον Β΄ΠΠ (αλλά και με τον πόλεμο της Κορέας κλπ.)...
Δημοσίευση σχολίου