ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΕΚΛΟΓΕΣ 2012

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Άρθρο του Τόλη Κοΐνη, μέλους ΝΕ ΠΑΣΟΚ Αργολίδας.

Όσοι διάβασαν στα δυο προεκλογικά φύλλα των Νέων της Αργολίδας τα άρθρα μου, θα έχουν καταλάβει ότι δεν με εξέπληξαν τα αποτελέσματα των εκλογών της 6^ης Μαΐου. Η πορεία προς το τέλος της ισχύος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ήταν προδιαγεγραμμένη από την άνοιξη του 2011. Δε γράφω για «τέλος του δικομματισμού», γιατί η συσπείρωση γύρω από δυο μεγάλα κόμματα έχει και στο παρελθόν παρατηρηθεί με διαφορετικούς σε κάθε περίπτωση φορείς και πολύ πιθανά σύντομα να ξαναφανεί με διαφορετικούς από ότι μέχρι τώρα πόλους έλξης.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είναι οι μεγάλοι ηττημένοι αυτών των εκλογών. Ας δούμε τα λάθη τους.

1)      Η κρίση πρωτοεμφανίστηκε το 2008 , κορυφώθηκε το 2010 και την επόμενη διετία δημιούργησε έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από κάθε Ελληνική οικογένεια. Αναρωτηθήκατε, αν προσαρμόστηκαν τα δύο αυτά κόμματα στη νέα πραγματικότητα; Οι παλιοί οπαδοί τους – ακόμα και τα μέλη τους και τα τοπικά τους στελέχη – βρήκαν κάποια αλληλεγγύη από τα υποτιθέμενα κόμματα; Καμία απολύτως.  Ενώ η κοινωνία στέναζε από την ανεργία, τη φτώχεια, τα χαράτσια και όλα τα δεινά, τα δύο αυτά κόμματα δεν υπήρχαν πουθενά.

2)      Όλα τα δίκτυα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκαν στη διάρκεια της τελευταίας διετίας (συσσίτια, κοινωνικά παντοπωλεία, κινήματα του τύπου «δεν πληρώνω») έγιναν ερήμην του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Η εκκλησία και διάφοροι σύλλογοι, χωρίς την υποστήριξη των τοπικών οργανώσεων των κομμάτων, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βελτιώσουν την κατάσταση του λαού. Τα κόμματα έκαναν  -αραιά και που - επιφανειακές συνάξεις παραγόντων, στις οποίες το σύνηθες ήταν η παρουσία κάποιου κεντρικού στελέχους που έβγαζε ένα δεκάρικο λόγο υπέρ της ακολουθουμένης πολιτικής και τίποτε παραπάνω. Κατά τα άλλα τόσο το καταστατικό του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ θεωρούν τις τοπικές οργανώσεις ως «πρωτογενή πολιτικά κύτταρα»… Όλοι μας διαπιστώσαμε ότι στη διάρκεια της κρίσης αυτά τα κύτταρα ήταν νεκρά. Όταν λοιπόν ο κόσμος βλέπει ότι τα κόμματα είναι νεκρά, γιατί να τα ψηφίσει;

3)      Στη δεκαετία του 1980 τα δύο κόμματα είχαν μαζικές τοπικές και κλαδικές οργανώσεις. Ήταν η δεκαετία που γιγαντώθηκε ο δικομματισμός. Από το 1994 –περιέργως ταυτόχρονα – τα κόμματα άρχισαν να διαλύουν σταδιακά τις οργανώσεις τους με την επίφαση ότι τις έκαναν πιο δημοκρατικές και μπορούσε ο καθένας να ψηφίσει σε αυτές. Έμειναν μόνο οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και αυτές ως επί το πλείστον αυτονομημένες και περιθωριοποιημένες από τα κομματικά κέντρα λήψης αποφάσεων. Ήδη από το 2004 η δομή των κομμάτων εξουσίας ήταν η εξής: Στον πάνω όροφο της πυραμίδας υπήρχε μια ομάδα βουλευτών και καλά αμειβομένων στελεχών γύρω από την ηγεσία – Στον από κάτω όροφο υπήρχε μια νομαρχιακή με μοναδικό καθήκον να διοργανώνει εκδηλώσεις με ομιλητές τα στελέχη της πρώτης ομάδας – Πιο κάτω, στο ισόγειο, τα στελέχη της τοπικής και νομαρχιακής αυτοδιοίκησης και τέλος στο … «δωματιάκι με τα εργαλεία του κήπου» οι συνδικαλιστικές παρατάξεις με μαζική διάρθρωση και αρκετά συνεκτική οργάνωση.

4)      Με την έναρξη της κρίσης η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ πήραν ξεκάθαρα αντιμνημονιακές θέσεις και συμμετείχαν σε όλες τις κινητοποιήσεις κατά των μνημονιακών πολιτικών. Οι ηγεσίες δεν μπόρεσαν να τις τιθασσεύσουν  και έτσι τα δύο κόμματα έφτασαν στις εκλογές αποψιλωμένα από οπαδούς.

5)      Επειδή ισχύει το «ουδέν κακόν αμιγές καλού», το μνημόνιο είχε ένα θετικό αποτέλεσμα : Περιόρισε το ρουσφέτι. Αλλά, αυτό, το καλό για την κοινωνία,  έφερε ένα κακό για τα κόμματα. Τα στελέχη τους είχαν κτίσει καριέρες διεκπεραιώνοντας ρουσφέτια. Μένοντας χωρίς ρουσφέτια αποδυναμώθηκαν πλήρως.

6)      Ο πολίτης δεν  πρέπει να νιώθει ότι ασφυκτιά. Δυστυχώς ο τρόπος εφαρμογής των μνημονίων και ιδιαίτερα από την εποχή που ανέλαβε Υπουργός Οικονομικών ο Βενιζέλος, έκανε τον απλό Έλληνα να βρεθεί σε πλήρες αδιέξοδο. Η παροιμία λέει ότι ο πνιγμένος  από τα μαλλιά πιάνεται. Και η παροιμία επαληθεύτηκε. Το αίσθημα ασφυξίας τον έστειλε στα άκρα. Θα μπορούσε η Κυβέρνηση Παπαδήμου να πιέσει τις τράπεζες να προχωρήσουν σε ρυθμίσεις των χρεών και μικρότερα επιτόκια. Όμοια και τις εφορίες σε μικρότερες και περισσότερες δόσεις. Η υπέρ των τραπεζών αδιαλλαξία της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Οικονομικών οδήγησε τους πολίτες να στραφούν στους πλέον ακραίους αντιμνημονιακούς.

7)      Ένα δημοψήφισμα, όπως το είχε προτείνει ο Γ.Α. Παπανδρέου, ναι μεν θα είχε ως αποτέλεσμα την καταψήφιση των μνημονίων, αλλά θα έδινε την ευκαιρία και τον χρόνο στα δύο κόμματα να ανασυνταχθούν και να αντιμετωπίσουν τη νέα κατάσταση. Δυστυχώς, ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δέχθηκε τα προδοτικά βέλη από μερίδα βουλευτών του. Σε μια επίδειξη πολιτικού κρετινισμού συντάχθηκαν με τα συμφέροντα των ιδιοκτητών των ΜΜΕ, καθαίρεσαν τον αρχηγό του κόμματός τους, επέβαλλαν, ως αρχηγό, τον εκλεκτό των μιντιαρχών, με αποτέλεσμα να καταντήσουν το ΠΑΣΟΚ το μεγάλο ναυάγιο της πολιτικής τρικυμίας που περνάει η πατρίδα μας.

8)      Ο κ. Βενιζέλος ήταν στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ο πιο ειλικρινής από τους πολιτικούς αρχηγούς. Απέφυγε να τάξει λαγούς με πετραχήλια. Ξεκαθάρισε ότι μας περιμένουν τρία χρόνια σκληρής λιτότητας. Η προεκλογική του εκστρατεία ήταν η προαναγγελία του πολιτικού του θανάτου. Ίσως, να στοχεύει σε ρεβάνς μετά την επικράτηση αντιμνημονιακών πολιτικών. Ίσως, να ήθελε να κρατήσει το όνομά του μακριά από την επερχόμενη χρεοκοπία. Περιόρισε, όμως, σε αφάνταστο βαθμό την πολυσυλλεκτικότητα του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, η δεξαμενή των αντιμνημονιακών ψήφων τον άφηνε αδιάφορο; Μήπως εάν αυτός και τα εξαπτέρυγά του στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ άφηναν να θέσουν υποψηφιότητα ο Τζουμάκας και ο Παπουτσής, δε θα διευρυνόταν η βάση αναφοράς του ΠΑΣΟΚ;

9)      Ο κ.Σαμαράς ξεκίνησε ως ακραίος αντιμνημονιακός και κατέληξε ο θεματοφύλακας του μνημονίου. Ούτε στον ένα ρόλο του, ούτε στον άλλο, ήταν πειστικός. Παρουσίαζε τον εαυτό του ως τον μάγο που έχει κρυμμένες τις συνταγές θεραπείας πάσης νόσου. Είναι ο μεγάλος ηττημένος αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, γιατί την προκάλεσε. Δεν έβαλε πολιτικό στόχο, αλλά ποσοτικό, την «αυτοδυναμία». Ενώ ο Βενιζέλος με την στάση του έχει τη δυνατότητα να παραμείνει στην πολιτική επιφάνεια, ο κ. Σαμαράς δεν μπορεί – όποια τροπή και αν πάρουν τα πράγματα.

10)  Τα δύο κόμματα θα έχουν ευκαιρία να διορθώσουν τις πολιτικές τους μόνο εάν σύντομα κάνουν ουσιαστικά συνέδρια. Η επιτυχία των συνεδρίων οφείλεται πάντοτε στην σωστή προετοιμασία από καθοδηγητικές ομάδες. Οι τωρινές ομάδες στην ηγεσία και του ενός και του άλλου κόμματος δεν μας δίνουν αισιοδοξία.

Αυτά για τα δύο κόμματα που συμμετείχαν στην Κυβέρνηση Παπαδήμου. Ο «θάνατος» τους είχε προαναγγελθεί. Πολλοί το έβλεπαν , αλλά λίγοι το πίστευαν. Για τα υπόλοιπα κόμματα και τα συμπεράσματα από τις εκλογές ελπίζω να γράψω στο επόμενο φύλλο των «Νέων της Αργολίδας».

ΠΑΣΟΚ: ΑΛΛΑΓΗ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΣΤΙΓΜH

Μετά από αρκετό καιρό απεφάσισα να αναρτήσω στο ιστολόγιό μου, τα δύο προεκλογικά άρθρα στην εφημερίδα "Τα νέα της Αργολίδας"

ΠΑΣΟΚ: ΑΛΛΑΓΗ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΣΤΙΓΜH

Άρθρο του Τόλη Κοïνη, μέλους της ΝΕ ΠΑΣΟΚ Αργολίδας

Η προεκλογική περίοδος ξεκίνησε και επίσημα με τη θυροκόλληση της προκήρυξης του σχετικού Προεδρικού διατάγματος. Τα κεντρικά συνθήματα των κομμάτων παρουσιάζονται, οι συνδυασμοί καταρτίζονται, οι προγραμματικές υποσχέσεις ξανακούγονται . Όλα αυτά αφήνουν αδιάφορο το λαό.

Οι εκλογές της 6/5/2012 στην πράξη δε γίνονται για να ανανεωθεί το κοινοβούλιο. Θα είναι ουσιαστικά το δημοψήφισμα, που εξήγγειλε ο Παπανδρέου και πέσανε πάνω του θεοί και δαίμονες. Θα είναι η ψήφος της οργής του λαού απέναντι σε μια πολιτική ηγεσία που αποδείχτηκε εκ των αποτελεσμάτων άχρηστη. Ο ψηφοφόρος δε θα πολυσκεφτεί ποιοι είναι οι πιο άξιοι να τον εκπροσωπήσουν, απλώς θα καταψηφίσει τους ανάξιους.

Πρώτο θύμα της λαϊκής οργής θα είναι το ΠΑΣΟΚ . Τα αποτελέσματα θα είναι καταστρεπτικά και θα θέσουν για πρώτη φορά μετά το 1977 σε αμφισβήτηση την ικανότητα του συγκεκριμένου κομματικού οργανισμού να εκπροσωπεί τον χώρο του δημοκρατικού Κέντρου και της Σοσιαλιστικής Αριστεράς στην Ελλάδα.

Η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναντίρρητα  κληρονόμησε ένα χάος. Η Κυβέρνηση της ΝΔ είχε καταφέρει μέσα σε μια εξαετία να διπλασιάσει το χρέος και να αφήσει τον δημόσιο τομέα λάφυρο στα χέρια των πάσης φύσεως λαμογιών. Η Κυβέρνηση Παπανδρέου είχε μπροστά της ένα δύσκολο έργο: Να τιθασεύσει το χρέος, να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση του κράτους, να εξυγιάνει το δημόσιο τομέα και να προβεί σε μεταρρυθμίσεις που θα ξαναέφερναν την Ελλάδα σε αναπτυξιακή πορεία.

Σε όλους τους τομείς αυτούς έκανε βήματα, αλλά βήματα δειλά. Μετεωριζόταν συνεχώς στο κενό. Έδινε την εντύπωση του ακροβάτη που σχοινοβατεί. Δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη. Κανείς δεν μπορεί να της καταλογίσει ότι άφησε τα πράγματα στην τύχη τους, όπως είχε κάνει ο Καραμανλής. Έκανε όμως ένα θεμελιακό λάθος, που οδήγησε τη χώρα στην ύφεση και το λαό σε απίθανη φτώχεια. Κράτησε την Ελλάδα σε Ευρωπαϊκή τροχιά. Αυτό ήταν το λάθος.

Αντί για την (περίφημη κάποτε) Κοινοτική Αλληλεγγύη, η Ευρώπη μας  έστειλε στο ΔΝΤ. Αντί για χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί χρηματοδότησαν τους δανειστές  και τις τράπεζες. Ούτε ένα αναπτυξιακό σχέδιο δεν περπάτησε όλα αυτά τα χρόνια. Η Κυβέρνηση αυτή δεν ήταν Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αλλά Κυβέρνηση των τραπεζών και των εφοριών. Έσωσε μεν την χώρα από την πλήρη χρεοκοπία, αλλά την οδήγησε σε μια ελεγχόμενη μορφή της, η οποία είναι για τους πολίτες εξίσου επαχθής.

Το Μνημόνιο υπογράφτηκε τον Μάϊο του 2010. Μέχρι τον Μάϊο του 2011 είχαμε χειροπιαστά αποτελέσματα. Συρρικνώθηκε μεν το έλλειμμα, αλλά αντί για αναπτυξιακή πορεία ήταν ολοφάνερο ότι βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην κρίση. Το «Μεσοπρόθεσμο», τον Ιούνιο του 2011, ήταν η επιβεβαίωση της λανθασμένης  πορείας που είχε πάρει η χώρα. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο τον Σεπτέμβριο του 2011 όταν ο Βενιζέλος εξήγγειλε στη Θεσσαλονίκη τα πιο αντιλαϊκά μέτρα που έχει εξαγγείλει ποτέ Έλληνας πολιτικός (χαράτσια, εφεδρείες κλπ.). Ταυτόχρονα ο Παπανδρέου έβαζε ζαχαρίτσα στο φάρμακο προβάλλοντας το περίφημο «κούρεμα του χρέους» και το νέο σχέδιο Μάρσαλ.

Στις 28 Οκτωβρίου του 2011 έγινε φανερό από την τεράστια έκταση που έλαβαν οι εκδηλώσεις αποδοκιμασίας των πολιτικών ότι έπρεπε να εκτονωθεί η λαϊκή οργή. Έπρεπε να εκτονωθεί αφήνοντας όμως αλώβητες τις δομές της εξουσίας που μας έφεραν σε αυτό το χάλι. Το κατεστημένο (τραπεζίτες, καναλάρχες κλπ.) απεφάσισαν την πτώση του Παπανδρέου και την αντικατάστασή του στην πρωθυπουργία από τον Λουκά Παπαδήμο και να δοθεί η πραγματική εξουσία στο δίδυμο Σαμαρά - Βενιζέλου. Είναι πραγματικά περίεργο πώς δύο πολιτικοί που υποτίθεται ότι ήταν κατά του αρχικού μνημονίου (Ο Σαμαράς καθαρά, ο Βενιζέλος μουρμουριστά) ανέλαβαν να υλοποιήσουν την πιο επαχθή εξέλιξή του, την περίφημη δανειακή σύμβαση.

Είναι η πρώτη φορά από το 1974, που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η Ν.Δ. κατέρχονται με το ίδιο πρόγραμμα. Την υλοποίηση της δανειακής σύμβασης. Για πρώτη φορά ο λαός δε διχάζεται ανάμεσα στα δύο κόμματα, αλλά διχάζεται ανάμεσα σε αυτά τα δύο και οποιαδήποτε άλλη πρόταση. Τα προγνωστικά των δημοσκοπήσεων είναι απογοητευτικά. Θα είναι άθλος αν τα δύο κόμματα μαζί εισπράξουν το 40% των ψήφων με το 60% εναντίον τους.

Ο μεν Σαμαράς για να διασκεδάσει τις αντιδράσεις από τη λαϊκή βάση της δεξιάς προβάλλει το σύνθημα της «αυτοδυναμίας». Θυμίζει παλιά ελληνική κωμωδία του στυλ «κάνε με μια μέρα πρωθυπουργό και θα σου δείξω εγώ». Επιστρατεύει τον παραδοσιακό παλαιοκομματισμό των υποσχέσεων, αλλά βρίσκει απέναντι του έναν λαό που δεν πιστεύει πια σε αυτά.

Ο Βενιζέλος ασκεί μια δυναμική πολιτική επανασυσπείρωσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Το κακό είναι ότι την πραγματοποιεί όχι με πολιτικούς όρους. Το μόνο σημαντικό όπλο που έχει στη διάθεσή του είναι ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αποτελέσει παράγοντα σταθερότητας. Προβάλλει αυτή τη θέση σημαντικά και περιόρισε τη φυγή των σημαντικότερων παραγόντων του κινήματος. Τον λαό όμως ελάχιστα τον απασχολεί το πολιτικό μέλλον αυτών των κυρίων που ως στελέχη πολλών μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων έχουν ευθύνες για την σημερινή κατάντια της χώρας.

Ο λαός γνωρίζει ότι από την χρεοκοπία θα τον σώσει μόνο μια σοβαρή αναπτυξιακή πολιτική με σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Περιμένει από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έστω και την ύστατη στιγμή προ των εκλογών να αλλάξει τακτική. Να παρουσιάσει αν όχι μια αντιμνημονιακή πλατφόρμα, τουλάχιστον μια πολιτική που θα τιθασσεύει την ασυδοσία των τραπεζών και θα δίνει ανάσα στα ασφυκτιούντα σήμερα νοικοκυριά.

Από τις φιλόξενες στήλες των «Νέων της Αργολίδας» είχα εκφράσει τις απόψεις μου υπέρ της υποψηφιότητας Τζουμάκα. Ήταν η μόνη ξεκάθαρα αντιμνημονιακή και βαθιά πολιτική, μακριά από εύκολους λαϊκισμούς, πρόταση. Περιέργως η κομματική νομενκλατούρα δεν έδωσε άλλη επιλογή στη βάση. Δεν κατάλαβα τι φοβούνται. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εμφανιζόμενο ως μία από τα ίδια στις εκλογές οδεύει σε αφάνταστη ήττα.

Μετά την ανάδειξή του ως Προέδρου ο Βενιζέλος έστειλε πρόσκληση επιστροφής και στους διαφωνούντες. Ζήτησε συγγνώμη από το λαό για την πολιτική που ακολουθήθηκε. Το κακό είναι ότι δεν προτείνει προς το παρόν άλλη πολιτική. Η τελευταία του πολιτική πράξη ήταν το «Ναι σε όλα» και αυτό κάνει τη συγγνώμη να πέφτει στο κενό.

Οι εκλογές δεν κερδίζονται με μια πολιτική που δεν εμπνέει. Στην διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας θα δημοσιεύω τις προσωπικές μου απόψεις είτε στις στήλες των «Νέων της Αργολίδας» είτε στο προσωπικό μου μπλογκ nafpliaka-xronika.blogspot.com .

ΣΑΜΑΡΑΣ: ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ

Άρθρο του Τόλη Κοïνη, μέλους ΝΕ ΠΑΣΟΚ Αργολίδας

Διανύουμε την τελευταία εβδομάδα πριν από τις εκλογές. Η αγωνία είναι φανερή. Ο λαός κατηγορεί συλλήβδην τον πολιτικό κόσμο. Και με το δίκιο του. Από την Ελλάδα της ευημερίας περάσαμε στο καθεστώς της χρεοκοπίας. Η ανεργία καλπάζει, η ύφεση έχει γίνει γάγγραινα που τρώει το σώμα της πατρίδας , η φτώχεια έχει γίνει ο συγκάτοικος σε κάθε σπίτι. Οι πολίτες απαιτούν ξεκάθαρες απαντήσεις σε δύο ερωτήματα:

Α) Τι έφταιξε και φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση; Και Β) Με δεδομένη την άσχημη οικονομική κατάσταση και τα μνημόνια τι προτείνουν τα κόμματα;

Στο πρώτο ερώτημα έχουμε και μετά τις εκλογές καιρό να ασχοληθούμε και θα ασχοληθούμε από τις στήλες αυτής της εφημερίδας. Ας δούμε όμως τις απαντήσεις που δίνονται στο δεύτερο ερώτημα από τα δύο κόμματα που ήδη συγκυβερνούν.

Ο μεν κ. Βενιζέλος ξεκαθάρισε ότι μέχρι το 2015 δυνατότητες ακύρωσης των σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής δεν υπάρχουν και στη συνέχεια σταδιακά θα αρχίσουν να αναιρούνται οι διάφορες έκτακτες εισφορές. Διαφωνούμε μεν με τον προγραμματισμό αυτό (το είχαμε αναλύσει στο προηγούμενο φύλλο των «Νέων της Αργολίδας και υπάρχει αναρτημένη στο nafpliaka-xronika blogspot.com) , αλλά οφείλουμε να σεβαστούμε την ειλικρίνεια λόγων και προθέσεων.

Το άλλο συγκυβερνόν, σήμερα, κόμμα, η Ν.Δ., παρουσιάζεται με ένα διχασμένο προφίλ. Από την μια πλευρά υπόσχεται εδώ και τώρα φοροαπαλλαγές, από την άλλη όμως υπόσχεται ταυτόχρονα «αποκαταστάσεις των αδικιών». Η αντιφατικότητα είναι ολοφάνερη. Δηλαδή,  θα εισπράττει λιγότερα και θα δίνει ταυτοχρόνως περισσότερα. Και όταν εκφράζεις την απορία σου, λαμβάνεις μια σουρεαλιστική απάντηση «αν τα χέρια μας είναι λυμένα.» Τουτέστιν αν δώσουμε αυτοδυναμία ή έστω ένα μεγάλο ποσοστό, ο κ. Σαμαράς θα μπορεί να εισπράττει 40 δις ευρώ και να δίνει 60 δις. (!!!)

Μιλάει για ένα νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Σωστά. Το οποίο θα πρέπει να ψηφιστεί συναινετικά από ευρύτερες δυνάμεις. Μέχρις εδώ πολύ σωστά. Να μειωθεί στο 15% ο φόρος στις επιχειρήσεις. Εδώ αρχίζουν οι απορίες: Γιατί οι επιχειρήσεις με 15% και οι απλοί εργαζόμενοι με 25% και άνω. Γιατί οι μισθωτοί να υπερφορολογούνται; Γιατί δεν ξεκαθάρισε η Ν.Δ. τι και πόσο και ποια εισοδήματα ή περιουσιακά στοιχεία θέλει να φορολογήσει, στη διάρκεια της συζήτησης που είχε ανοίξει η Κυβέρνηση Παπαδήμου; Και σε αυτά τα πλαίσια δεν μπορούσε να υπάρξει συναίνεση; Τι είναι αυτό που επιμελώς κρύβει ο κ. Σαμαράς και γιατί δεν πρέπει να το μάθουν οι ψηφοφόροι του πριν τις εκλογές;

Όμως δεν είναι το μόνο θέμα που θα πρέπει να δώσει σαφή απάντηση. Έχει δεσμευθεί για την μείωση του κόστους του Δημόσιου Τομέα. Έχει δεσμευτεί ψηφίζοντας το «ΝΑΙ, σε όλα» στη δανειακή  σύμβαση, προσυπογράφοντας το τελευταίο μνημόνιο. Δεν έχει ξεκαθαρίσει πως θα επιδιώξει αυτή τη μείωση του κόστους. Ξεφεύγει λέγοντας μεγάλα λόγια κενά περιεχομένου, όπως η «αποπασοκοποίηση του κράτους», υπονοώντας την κατάργηση μια σειρά οργανισμών, οι οποίοι είχαν δημιουργηθεί από παλαιότερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και κάνοντας αποκρατικοποιήσεις. Στην πραγματικότητα δεν ξεκαθαρίζει τίποτα. Κατ’ αρχήν το κόμμα του και η Κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος, φόρτωσαν 150.000 περισσότερους εργαζόμενους στο κράτος (χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε σε αυτούς 70.000 προσληφθέντες με stage). Δεν μπορούσαν να κάνουν τότε αποκρατικοποιήσεις; Δεν καταλάβαινε η ΝΔ ότι έκανε προσλήψεις με .. «ξένα κόλλυβα»; Ότι έτσι οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία; Θα επαναπροσλάβει τώρα τους stagers, που τόσα κροκοδείλια δάκρυα είχε ρίξει για τις απολύσεις τους; Θα απολύσει τους δημοσίους υπαλλήλους των Οργανισμών που προτίθεται να κλείσει;

Όλα αυτά, ο κ. Σαμαράς οφείλει να τα διευκρινίσει μπροστά στους ανθρώπους που τους ζητάει να τον ψηφίσουν. Η προσφιλής του τακτική, ότι για όλα φταίει το ΠΑΣΟΚ, πέφτει στο κενό. Θα ήταν πιστευτή εάν εύρισκε να αρθρώσει έστω και έναν ειλικρινή απολογητικό λόγο για την καταστροφική Κυβέρνηση Καραμανλή. Εάν το κόμμα του έκανε μια ελάχιστη αυτοκριτική.

Εάν όλα τα έργα της Κυβέρνησης Καραμανλή ήταν σωστά, τότε πως κατάφερε να διπλασιάσει το χρέος της Ελλάδας μέσα σε λίγα χρόνια; Πώς κατάφερε να διαλύσει τη δημόσια διοίκηση και να τις υπερφορτώσει με στρατιές ημετέρων δημοσίων υπαλλήλων; Πώς κατάφερε να φέρει την ύφεση στην οικονομία, η οποία σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Σαμαρά ήταν «θωρακισμένη»;

Περισσότερο όμως από όλα ο κ. Σαμαράς πρέπει να ξεκαθαρίσει τη γενικότερη στάση του απέναντι στην οικονομία. Όταν η κρίση εμφανιζόταν ακόμα ως «κρίση ρευστότητας», δηλαδή το κράτος δεν είχε ρευστό χρήμα για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις, καταψήφισε το πρώτο μνημόνιο. Ούτε αυτός, αλλά ούτε και το ΠΑΣΟΚ τότε είχαν εντοπίσει ότι η κρίση ήταν από την «βιωσιμότητα ή μη του χρέους». Πήγε μαζί με όλους εκείνους που –δικαιολογημένα- είχαν αγανακτήσει από τα μέτρα του πρώτου μνημονίου. Μετά ένα χρόνο άλλαξε πολιτική. Χωρίς να παραδεχτεί ότι η αρχική του στάση ήταν λάθος, ακολούθησε τα εντελώς αντίθετα.

Στη Δημοκρατία ο πολιτικός πρέπει να πείθει με το λόγο του και να επαληθεύονται οι προθέσεις του με συγκεκριμένα έργα. Αντί για τον καθαρό λόγο, ο κ. Σαμαράς έχει υιοθετήσει το στυλ του μονίμως εξοργισμένου – με όλους και όλα εκτός από τον εαυτό του -. Του μονίμως αδικημένου, που η κοινωνία πρέπει να τον αποκαταστήσει… Όμως τα προβλήματα των λαϊκών οικογενειών είναι τόσα πολλά και δεν τους απασχολεί καθόλου η προσωπική τύχη του κ. Σαμαρά.

ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ, ΠΟΥ ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ... ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ;

Μετά από μεγάλο διάστημα σιωπής, αποφάσισα να ξαναπιάσω το … πληκτρολόγιο του υπολογιστή και να τοποθετηθώ ενυπόγραφα για τα συμβαίνοντα στην πολιτική ζωή του τόπου. Έχω τρεις μήνες να ενημερώσω το προσωπικό μου ιστολόγιο: nafpliaka-xronika.blogspot.com και περίπου ενάμιση χρόνο να δημοσιεύσω ό,τιδήποτε  στις τοπικές εφημερίδες.

Η αδυναμία μου να εκφράσω άποψη, πήγαζε από τη θολή οικονομική προοπτική της χώρας.  Δεν υπήρχε η οικονομική πρόταση που θα άλλαζε την Ελλάδα, θα την απάλλασσε από τον βραχνά του χρέους, θα εξασφάλιζε ποιότητα ζωής για το λαό και θα έδινε αναπτυξιακή προοπτική.

 Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, και όλες οι επιμέρους ομάδες της ,είχαν προσδεθεί στη λογική του ευρωπαϊκού μονόδρομου. Όλες οι λύσεις θα έπρεπε να αναζητηθούν σε συνεννόηση με τους εταίρους μας. Οι εταίροι όμως δεν ικανοποίησαν τις προσδοκίες των εραστών του ευρωμονόδρομου. Αφού επέτρεψαν τον ασύστολο δανεισμό και τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας – με τη συμπαιγνία των κυβερνήσεων Καραμανλή – στη συνέχεια αντί να επιδείξουν την περιβόητη κοινοτική αλληλεγγύη, μας έστειλαν δέσμιους στο ΔΝΤ.

Η πολιτική αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των σφαλμάτων που διεπράχθησαν. Δε θα ανατρέξω στις υποθήκες του Ανδρέα Παπανδρέου για να δικαιολογήσω τον ισχυρισμό μου. Θα αρκεσθώ στην απλή λογική. Μετά τη νίκη της Δύσης στον ψυχρό πόλεμο και την παγκοσμιοποίηση που επιβλήθηκε, το ευρωπαϊκό χρήμα επενδύθηκε στις υπό ανάπτυξη χώρες με μεροκάματα πείνας. Οι κατ΄ ευφημισμόν «Λαϊκές Δημοκρατίες» της Κίνας και του Βιετνάμ προσέφεραν φτηνά εργατικά χέρια αντί πινακίου φακής συνεπικουρούμενες από τις «κεντροαριστερές κυβερνήσεις» της Ινδίας και της Βραζιλίας.  Η Ευρώπη έπαψε να είναι παραγωγός και έμεινε ως καταναλώτρια. Οι διεθνείς τοκογλύφοι αλλού επένδυαν και αλλού δάνειζαν. Γνώριζαν ότι κάποια στιγμή ο δανεισμός θα οδηγούσε στη χρεοκοπία. Το πρώτο θύμα ήταν η Ελλάδα. Σωστά ο Γιώργος Παπανδρέου τους φώναζε ότι το πρόβλημα της χρεωκοπίας  δεν είναι μόνο Ελληνικό, αλλά πανευρωπαϊκό. Σωστά έλεγε πως έφταιγε η Δεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική των Ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων.

Ήταν σωστή η διαπίστωση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, αλλά δε συνοδευόταν από τη λύση. Ζητούσε χρηματοδότηση του χρέους από τα περίφημα Ευρωοομόλογα. Με αυτόν τον τρόπο απλώς θα εξασφάλιζαν οι δανειστές μας τα χρωστούμενα. Απλώς θα παίρναμε μια παράταση, πριν την χρεωκοπία. Παρόμοια με την παράταση που πήραμε με το Μνημόνιο.

Από την άλλη πλευρά, η Ν.Δ. με το Ζάππειο 1 και Ζάππειο 2 μας πρότεινε ως λύση την επανάληψη της οικονομικής πολιτικής του Καραμανλή. Εάν με την πολιτική του Παπανδρέου πήραμε μια αναβολή της χρεωκοπίας, με την πολιτική του Σαμαρά θα είχαμε χρεοκοπήσει μέσα σε ένα μήνα, σύμφωνα με τη διαπίστωση του Στέφανου Μάνου.

Η Αριστερά ζητούσε να ρίξουμε ένα «πατριωτικό φέσι» στους δανειστές μας. Αντί να μας χρεοκοπήσουν, να χρεοκοπήσουμε  μόνοι μας. Μετά ως δια μαγείας θα είχαμε ανάπτυξη. Πράγματι υπάρχει το προηγούμενο της Αργεντινής και της Ισλανδίας, όπου αυτή η πολιτική έφερε θετικά αποτελέσματα. Υπάρχει όμως και το παράδειγμα της Ουγγαρίας όπου το «διώξιμο» του ΔΝΤ οδήγησε τη χώρα στο αδιέξοδο.

Το πρώτο Μνημόνιο μετά από ένα χρόνο εφαρμογής αποδείχθηκε ατελέσφορο. Αυτό δημιουργούσε ένα πρόβλημα αξιοπιστίας σε όσους είχαν ευθύνη για το σχεδιασμό και την εφαρμογή του. Αποδείχθηκε έμπρακτα ότι η τρόϊκα δεν μπορούσε να αποτρέψει την πορεία προς τη χρεοκοπία. Οι συνταγές της συνεχούς λιτότητας και φορολογικής αφαίμαξης έφεραν το λαό σε απόγνωση. Το πρώτο θύμα της πολιτικής αυτής ήταν η Εθνική Οικονομία, βούλιαξε στην ύφεση. Το δεύτερο θύμα ήταν το ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να έχει 153 βουλευτές, αλλά η απήχησή του μπορεί να είναι και κάτω από 15,3%.

Όταν λέμε σήμερα ΠΑΣΟΚ, δεν εννοούμε τη λαϊκή οργανωμένη βάση, την οποία την έχουν πετάξει έξω από οποιαδήποτε διαδικασία. ΠΑΣΟΚ δυστυχώς είναι πλέον μόνο ο θίασος (Υπουργών+ Φλωρίδη!) που περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι, αλλά δεν τολμάει να εμφανιστεί δημόσια ούτε σε εσωκομματικές διαδικασίες.

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου κατάλαβε – και άργησε πολύ – το πολιτικό αδιέξοδο, τότε ζήτησε έγκριση της πολιτικής με δημοψήφισμα. Το δημοψήφισμα θα έφερνε όλους ενώπιον των ιστορικών τους ευθυνών. Θα ήταν μια ξεκάθαρη δημοκρατική λύση. Το πιθανότερο αποτέλεσμα θα ήταν η καταδίκη της μνημονιακής πολιτικής και η αλλαγή στάσης απέναντι στην Ε.Ε.

Μπροστά στον φόβο να μιλήσει ο λαός, συνασπίστηκαν όλες οι δυνάμεις οι υπεύθυνες για την χρεωκοπία. Δεν αντέδρασαν για τα σκληρά, εξοντωτικά, αντιλαϊκά μέτρα, αλλά στάθηκαν εναντίον της λαϊκής βούλησης. Μπροστάρηδες σε αυτή την επίθεση ήταν διάφοροι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ – γνωστοί για τις σχέσεις τους με το εκδοτικό και οικονομικό κατεστημένο. Απαιτούσαν «πολιτική λύση», χωρίς να διευκρινίζουν τι πράγμα ακριβώς ζητούν. Η μόνη δημοκρατική λύση θα ήταν η «προκήρυξη δημοψηφίσματος και εκλογών ταυτόχρονα». Δυστυχώς, θεωρήθηκε «πολιτική λύση» η υπουργοποίηση του Άδωνη Γεωργιάδη και του Ροντούλη… αλλά όχι αρκετή. Για να ολοκληρωθεί πολιτική λύση επέβαλαν και την αλλαγή Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ.

Η λύση της «Κυβέρνησης Παπαδήμου» έχει φέρει σε πλήρη ανυποληψία το ΠΑΣΟΚ. Η ενδεχόμενη λήψη και άλλων περιοριστικών μέτρων μπορεί να έχει τεράστιες συνέπειες. Όλα δείχνουν ότι η πολιτική ασκείται ερήμην του λαού, για να καταπραϋνθούν οι αγορές και η κυρία Μέρκελ. Αυτή η εικόνα δεν ευχαριστεί κανένα, δεν εμπνέει κανένα και οδηγεί ένα μεγάλο μέρος της δημοκρατικής παράταξης να τεθεί υπό άλλους πολιτικούς φορείς.

Η ανάδειξη νέου Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία σημαντικών αλλαγών. Ουσιαστικά θα γίνει πάλη μεταξύ τριών ρευμάτων: α) Των «μεταρρυθμιστών» Λοβέρδου, Διαμαντοπούλου, Ραγκούση με τον πρώτο πιθανότερο υποψήφιο Πρόεδρο β) Των «κομματικών» με βασικό εκφραστή και πιθανότερο υποψήφιο Πρόεδρο το Βαγγέλη Βενιζέλο και γ) Των «αντιμνημονιακών» με πιθανότερο υποψήφιο τον Στέφανο Τζουμάκα.

Στο τελευταίο Εθνικό Συμβούλιο, ο Τζουμάκας ήταν ο μόνος που κατέθεσε μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που ακολουθείται τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Μια πρόταση που μπορεί να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ. Δεν αρκέστηκε σε ευφυολογήματα. Δεν ωραιοποίησε την κατάσταση. Έδειξε ένα ρεαλιστικό δρόμο αποφυγής της χρεοκοπίας και διεξόδου από τα μνημόνια.

Την εκπροσώπηση της αντιμνημονιακής τάσης στο ΠΑΣΟΚ διεκδικούν και άλλοι. Από τη φαιδρή υποψηφιότητα Χρυσοχοίδη μέχρι την αρκετά σοβαρή υποψηφιότητα της Λούκας Κατσέλη. Η λύση όμως Τζουμάκα είναι η πιο ριζοσπαστική και ξεκάθαρη. ‘Ενας πολιτικός που στάθηκε στο ύψος του κατά την αντιδικτατορική αντίσταση, που κανένας δεν μπορεί να τον χαρακτηρίσει λαμόγιο, που έχει στερηθεί την προστατευτική ομπρέλα των ΜΜΕ και την υπόγεια χρηματοδότηση των πάσης φύσεως οικονομικών δυναστών της χώρας μπορεί να αλλάξει το δυσμενές για το ΠΑΣΟΚ πολιτικό κλίμα.

Ίσως να είναι η μόνη λύση για να μην συντριβεί το ΠΑΣΟΚ πλήρως στις επερχόμενες εκλογές.

ΑΠΟΡΙΕΣ (2)

• Η χθεσινή ανάρτηση έγινε εν βρασμώ ψυχής... και μέσα σε πίεση χρόνου. Τώρα, με περισσότερη ηρεμία θα προσπαθήσω να θέσω και άλλες απορίες... Τόσο καιρό φόρτωνα... Για προσέξτε...
• Μέχρι τις 29 Οκτωβρίου οι εφημερίδες και τα κανάλια μιλούσαν για νέο μνημόνιο, για κούρεμα, για χαράτσια, για κατοχή, για προδότες και ένα σωρό άλλα τέτοια γραφικά. Αλλά, μόλις ο Παπανδρέου ζήτησε δημοψήφισμα, αντικατέστησαν, εν μιά νυκτί, αυτή την ορολογία με ηπιότερους (ξενέρωτους) όρους όπως «δανειακή σύμβαση», «μείωση χρέους», «δημοσιονομική προσαρμογή», «εθνική σωτηρία».ΓΙΑΤΙ; Ποιο ήταν το «συμβόλαιο» με τους εκδότες και τους τραπεζίτες που δεν υλοποίησε;Τα γνωστά και μη  εξαιρετέα ΜΜΕ μας προέβαλαν για πολλά χρόνια το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μονόδρομο. Έτσι δεν είναι; Γιατί αποφεύγουν να ρωτήσουν με δημοψήφισμα τον λαό για αυτά τα θέματα; Όταν ο Καραμανλής (ο θείος) έκανε τη φιέστα με τον Ζισκάρ ντ’ Εσταίν για να μας βάλει στην τότε ΕΟΚ, δεν έγινε ούτε μία διαδήλωση στην Αθήνα, ΓΙΑΤΙ; Όταν ο Μητσοτάκης μας έβαλε στο Μάαστριχτ αυτό έγινε στα μουλωχτά από τη Βουλή με ψήφους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ . ΓΙΑΤΙ; Όταν ο Σημίτης μας έβαλε στην ΟΝΕ, από την τηλεόραση ακούγαμε μόνο διθυράμβους για τη μεγαλοφυή πολιτική του, κανείς δεν μας ερώτησε; ΓΙΑΤΙ; Όλες αυτές τις φοβερές εθνικές επιτυχίες μας τις παρουσίασαν ως τον μόνο και σωστό δρόμο. Σήμερα η Ε.Ε. πάει κατά διαόλου. Προφανώς οφείλεται σε λόγους διάρθρωσης της παραγωγικής δομής και όχι στα δάνεια της ψωροκώσταινας ή την όποια πολιτική αστάθεια της Αθήνας. Γιατί προσπαθούν να μας περάσουν την ψεύτικη αντίληψη ότι για όλα τα δεινά της Ευρώπης - και της Ελλάδας - φταίει ο Παπανδρέου;

Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση πάει από το κακό στο χειρότερο. ΓΙΑΤΙ κανένας δεν τολμάει να μας ρωτήσει εάν θέλουμε να βουλιάξουμε μαζί τους; 

Υπάρχει και ένας ακόμα διαδεδομένος μύθος, ο οποίος τείνει να γίνει επικίνδυνος. Γιατί, αναφέρεται ως βασική αιτία που μας οδηγεί στην χρεωκοπία η στάση των «συντεχνιών του δημοσίου;» Δεν έγινε διασπάθιση τεραστίων χρηματικών ποσών από τα λαμόγια που κατασπάραξαν ευρωπαϊκές επιδοτήσεις; Δεν έπαιξαν οι οικονομικοί εγκέφαλοι του Καραμανλή τα αποθεματικά των ταμείων σε δομημένα ομόλογα; Τι απέδωσαν στην εθνική οικονομία τα δισεκατομμύρια που ρίχτηκαν στην «επιμόρφωση»; Όλα αυτά οι «συντεχνίες του δημοσίου» τα έφαγαν ή τα επιχειρηματικά κοράκια; Ποιο μερίδιο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες έφαγαν οι «συντεχνίες» και ποιο οι γιάπηδες της Οργανωτικής Επιτροπής, οι μιζαδόροι πολιτικοί και οι εργολάβοι;

Γιατί δεν δημοσιοποιούνται τα ονόματα εκείνων που έστειλαν τα λεφτά τους έξω, στις Ελβετίες και στις νήσους Καϋμάν; Για ένα σωρό άλλα θέματα έχουμε "διαρροές" από το Υπουργείο Οικονομικών. Γι αυτό δεν υπάρχει τίποτα; Γιατί δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο εναντίον τους ; Μόνο χαράτσια ξέρουν να βάζουν ακόμα και στο σπίτι που μένει ένας απλός άνθρωπος;

Πολλές οι απορίες και δεν τελειώνουν... αύριο θα επανέλθω και με άλλες.

ΑΠΟΡΙΕΣ

• Τον Παπανδρέου τον έφαγαν οι εκδότες - ηλίου φαεινότερον -. Οι εκδότες επιδιώκουν την, όσο το δυνατόν γρηγορότερα,  χρεωκοπία - η στάση της αγίας τριάδας Κουρή,Ψυχάρη, Τεγοπούλου- αυτό αποδεικνύει -. Οι εκδότες επέβαλαν -ως Μεσσία τουλάχιστον - τον Παπαδήμο. ΓΙΑΤΙ; 
• Η λογική συνεπαγωγή λέει ότι αυτός θα αναλάβει να αναφωνήσει το "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν". Παρ' όλα αυτά ο ίδιος διακηρύττει ότι θα αγωνισθεί για την Εθνική Σωτηρία... Μας δουλεύουν ή το έργο έχει αρκετό σασπένς ακόμα;
• Γιατί να μην γίνει το δημοψήφισμα για την έγκριση του νέου μνημονίου και του κουρέματος;
• Γιατί σε αυτό το θέμα ο λαός δεν μπορεί να μιλήσει άμεσα;
• Γιατί οι «εκπρόσωποί» μας μπορούν να δώσουν σωστότερη απάντηση από εμάς τον απλό λαό, την στιγμή που οι ίδιοι είναι εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή; 
  Γιατί έχουν το θράσος να μας ζητούν και πάλι μια λευκή επιταγή με την ψήφο στις εκλογές και δεν θέλουν τη γνώμη μας για κορυφαία ζητήματα; Γιατί ζητούν μόνο εκλογές και όχι και δημοψήφισμα και εκλογές;
  
  

Μ' άδεια τσέπη - άδεια τσάντα - μείναμε εντελώς

• Το καλοκαίρι ήταν μικρό, έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα... Το φθινόπωρο έρχεται πικρό.
• Μ' άδεια τσέπη - άδεια τσάντα - μείναμε εντελώς ,  τραγουδούσε κάποτε ο Μπιθικώτσης. Χωρίς να υποψιάζεται ότι τα τραγούδια του θα έβρισκαν τέτοια τραγική επαλήθευση.
• Ξεκινάμε διερευνώντας "στοιχεία παθογένειας" όπως - εκλεπτυσμένα - αποκαλεί το μπουρδέλο ο Πρωθυπουργός.
• Το ΔΣ του ΕΛΣΤΑΤ και όσα έγιναν εκεί αποδεικνύουν την αλήθεια του χαρακτηρισμού που έδωσα στην προηγούμενη παράγραφο.
• Διαμαρτυρήθηκε μια κυρία (που την κυνήγησαν από το ΔΣ του ΕΛΣΤΑΤ) ότι παραποιήθηκαν τα στοιχεία του ελλείμματος του 2009, γιατί λέει προσμετρήσαμε σε αυτά και τα ελλείμματα των νοσοκομείων, των ΔΕΚΟ, των Δήμων κλπ. Γιατί, καλέ κυρία, να μην προσμετρηθούν; Αυτά,εμείς δεν τα πληρώνουμε; Για την αποπληρωμή τους δεν καταφεύγουμε στους ξένους δανειστές; Τι ήταν αυτά τα ελλείμματα; Η βρωμιά που έπρεπε να κρύψουμε κάτω από το χαλάκι;
• Η κυρία αυτή επικαλέστηκε ότι δεν "ήταν επιστημονικό" το να περιλάβουμε αυτά τα ελλείμματα στο γενικό έλλειμμα. Άρα επιστημονικό είναι να κρύβουμε και λίγα...
• Επιστημονικό για την ΕΛΣΤΑΤ - και για την ενλόγω κυρία- ήταν και είναι να "καβουρντίζουμε" το διπλασιασμό της τιμής της βενζίνης με τη μείωση της τιμής των αυτοκινήτων και να παρουσιάζουμε μια μαϊμού για πληθωρισμό...  
• Ο καθένας μας ξέρει, από την τσέπη του που αδειάζει, ότι ο περσινός πληθωρισμός ήταν πάνω από 8% αν και οι ...επιστήμονες τον περιόρισαν - στα χαρτιά- στο 4,5%.
• Πάμε σε άλλη παθογένεια... του συστήματος.
• Οι εργαζόμενοι του Δημόσιου κυρίως Τομέα .... έχουν δει τα έσοδά τους να έχουν μειωθεί τόσο, που να μην καλύπτουν τα έξοδα: Φόροι, έκτακτες εισφορές, μειώσεις μισθών, απειλή εργασιακής εφεδρείας. Όλα αυτά γίνονται για να μην έχουμε ολοκληρωτική κατάρρευση του συστήματος. Έτσι ισχυρίζονται...
• Πολλοί έχουν αρχίσει και διατυπώνουν την απορία: "Η ολοκληρωτική κατάρρευση του συστήματος"  πόσο χειρότερα θα είναι; Σίγουρα χειρότερα θα είναι, αλλά πόσο χειρότερα. Και μετά την κατάρρευση σε πόσο καιρό θα έχουμε ανάταση ... ή αλλιώς "υπάρχει ελπίδα με την υπάρχουσα κατάσταση"; 
• Και μέσα σε όλα έχουμε τους βουλευτές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης . Είπε μια σωστή κουβέντα ο κ. Μόσιαλος και ξεσηκώθηκαν οι μη προνομιούχοι βουλευτές...
• ΧΑΡΑ! ΝΑ ΣΕ ΓΙΑΟΥΡΤΩΝΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΡΗΤΟΡΕΥΕΙΣ... είχε κάποτε τραγουδήσει ο Σαββόπουλος. Όχι, οι κ.κ. πολιτευτές (βουλευτές , δήμαρχοι, νομάρχες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις) δεν είναι προνομιούχοι. Εξαρτημένοι είναι από την ψηφοθηρία, το ρουσφέτι... μια ζωή "ό,τι φάνε, ό,τι πιούνε και ό,τι υπάρξει ο κ.... τους" ήτανε. Κι αν σπάνια κανένας πάλευε για ισονομία και έντιμο δημόσιο βίο τον έτρωγε ο μαύρος φίδης.
•  Επί 35 χρόνια η Βουλή ψηφίζει ελλειμματικούς προϋπολογισμούς και μετά απορούμε γιατί χρεωκοπήσαμε.

ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΣΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

• Το καλοκαίρι ήταν μικρό. Ο χρόνος έτρεχε πιο γρήγορα από την αγωνία για την τύχη της οικονομίας. Δεν το χαρήκαμε.
• Για το Χάρο όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Διάλεξε κάποιους εκλεκτούς και τους έβαλε στο βαρκάκι για να περάσουν την Αχερουσία.
• Ο Σάκης Πεπονής ήταν ο πρώτος. 
• Δευτεραγωνιστής της πολιτικής που άφησε όμως ανεξίτηλο σημάδι στη ζωή του τόπου.Ως Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ, τον Ιούλιο του 65 αγνόησε τις Βασιλικές εντολές και μετέδωσε τις δηλώσεις του Νόμιμου Πρωθυπουργού.  Ως Υπουργός Βιομηχανίας στη δεκαετία του '80 ξεκίνησε τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση του δικτύου του φωταέριου. Ως Βουλευτής, το βρώμικο '89, σήκωσε στη Βουλή την υπεράσπιση του Ανδρέα Παπανδρέου. Ως Υπουργός Δημόσιας Διοίκησης θέσπισε τον ΑΣΕΠ , την βασικότερη προσπάθεια περιορισμού του ρουσφετιού που έχει γίνει.
• Η ανταμοιβή του για τον ΑΣΕΠ ήταν να μην εκλεγεί Βουλευτής το 96 και να παραμείνει στο περιθώριο από τότε.
• Οι εμφανίσεις του στο Ναύπλιο δεν ήταν σπάνιες. Ερχόταν συχνά με τη γυναίκα του. 
• Τελευταία φορά που μίλησε δημόσια στην πόλη μας ήταν το 2003. Συμμετείχε στο πάνελ των παρουσιαστών του βιβλίου του Γρηγόρη Φαράκου "Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία" μαζί με τον Παύλο Τσίμα, τον Πέτρο Κουναλάκη και την Έλσα Παπαδημητρίου. 
• Στη συνέχεια στο δείπνο που παρέθεσε ο τότε Νομάρχης, είχε γίνει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ Πεπονή και Φαράκου, οι οποίοι στη διάρκεια της Κατοχής είχαν δραστηριοποιηθεί σε αντίπαλες φοιτητικές παρατάξεις. Μιλούσαν για τα γεγονότα στα οποία είχαν πρωταγωνιστήσει με μια ψύχραιμηκαι σοφή ματιά.
• Βέβαια τους δυο σεβάσμιους γέροντες τους περίμενε μια φοβερή έκπληξη όταν έγινε προσπάθεια να εξηγηθούν τα ... μυστήρια του Ναυπλίου, των τοπικών και Νομαρχιακών εκλογών.
• Μετά ο Χάρος πήρε τον σοβαρότερο από τους εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ. Τον Νίκο Θέμελη. Ο Θέμελης με τον Κοσμίδη ήταν το σοβαρό κομμάτι του Σημιτιικού μπλοκ. Το άλλο κομμάτι ήταν οι αξιότιμοι κύριοι Τσουκάτος, Μαντέλης, και οι 40 κλέφτες του Αλή Μπαμπά.
• Ο Θέμελης παρά την πίεση της δουλειάς στο πρωθυπουργικό γραφείο κατάφερε και μας έδωσε μια σειρά από μεγάλα μυθιστορήματα. Όχι μόνο πολυσέλιδα... Αλλά εξαιρετικά ποιοτικά καθώς μπόρεσε να αναπαραστήσει τις περιπέτειες απλών Ελλήνων στις αρχές του 20ου αιώνα.
• Ο Χάρος στη συνέχεια έστριψε Αριστερά.
• Πρώτον συνάντησε τον Λυκούργο Καλλέργη. Μεγάλος ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής, δάσκαλος της δραματικής Τέχνης, αλλά και διακεκριμένο στέλεχος της Αριστεράς και Βουλευτής του ΚΚΕ.
• Με την Αργολίδα οι σχέσεις του δεν ήταν λίγες.
• Έχει πρωταγωνιστήσει στην περίφημη κινηματογραφική ταινία "Ο άνθρωπος του τραίνου", όπου αυτός ο δεδηλωμένος κομμουνιστής έπαιζε το ρόλο ... χωροφύλακα. Η ταινία - σε σενάριο Θανάση Βαλτινού- έχει γυριστεί εξ ολοκλήρου στο Ναύπλιο.
• Ως Βουλευτής την τετραετία 77-81 είχε έρθει σε όλα τα αγροτικά συλλαλητήρια που είχαν γίνει τότε στο νομό, ειδικά για τον Ανάβαλο.
• Μετά, συνεχίζοντας την πορεία του προς τα Αριστερά ο Χάροντας συνάντησε τον Λεωνίδα Κύρκο.
• Δυο σκηνές από την παρουσία του στην Αργολίδα μένουν αξέχαστες. 
• Νοέμβρης 1977. Εκεί που τώρα είναι πεζόδρομος. Η "Συμμαχία των 5", με ουσιαστική δύναμη το ΚΚΕ εσ. του Κύρκου έχει εκλογικό κέντρο. Προεκλογική ομιλία δυο τρεις ημέρες πριν τις εκλογές. Ομιλητής ο Λεωνίδας Κύρκος και κάποιος καθηγητής του Πολυτεχνείου από την Σοσιαλιστική Πορεία (είχε έρθει να δει τη γυναίκα του που υπηρετούσε ως αγροτική ιατρός στην περιοχή και με την ευκαιρία έβγαλε και προεκλογική ομιλία). Ο Κύρκος ήταν χειμαρρώδης, Μίλαγε και ακουμπούσε τον μέσο πολίτη. Είδα μπροστά μου ανθρώπους να έχουν συγκινηθεί και να κλαίνε από τα λόγια του Κύρκου.... Ο κόσμος είχε γεμίσει τον πεζόδρομο και έφθανε μέχρι τα σκαλάκια του Άγιου Πέτρου... Βέβαια, το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν σκέτη καταστροφή. Ούτε το ένα τέταρτο των όσων ήταν στη συγκέντρωση δεν ψήφισε τη Συμμαχία... Ακόμα και ο κύριος που μπροστά μου έκλαιγε ψήφισε τελικά ... ΝΔ.
• Φλεβάρης 2010. Στο πολιτικό μνημόσυνο του Γρηγόρη Φαράκου, στο Βουλευτικό, στο Ναύπλιο. Η συγκινητικότερη εμφάνιση του Κύρκου. Υποβασταζόμενος ανέβηκε τα σκαλιά του παλιού τζαμιού. Παρ΄όλη την ολοφάνερη κόπωση του σώματος το πνεύμα του ήταν ακμαίο. Πήρε το λόγο και υπερασπίστηκε με μια εμπνευσμένη ομιλία - τι άλλο - τους αγώνες της Αριστεράς στην Εθνική Αντίσταση...
• Ας ελπίσουμε ότι κορέστηκε η δίψα του Χάροντα...
• Έτσι κι αλλιώς το καλοκαίρι τέλειωσε... κι αρχίζει ο χειμώνας του Μεσοπρόθεσμου.